من یک آنارشیست هستم...!؟

قانون در جامعه من آش دهان‌سوزی نیست. کاشکی هرگز به وجود نمی‌آمد و ما به رسم غرایز خود رفتار می‌کردیم. من ریخت خود را در قانون نمی‌بینم. من قانون را فقط برای سخنرانی‌هایم می‌خواهم و اصرار دارم که آنرا در بحث‌هایم بکار ببرم. من در خیالاتم با آن لاس می‌زنم و احساس می‌کنم قانون به معنای واقعی آن، مرا زیر چرخ‌های خود له خواهد کرد. من یک آنارشیست هستم. من معتقدم که باید خود را در بال فیل‌ها و خرطوم مگس‌ها پنهان کنم و در آنجا به تکامل تاریخی برسم. هر کس می‌تواند از جمجمه‌ی من استفاده کند و خود را به شکل آدمیزاد جا بزند و راه رفتنش را شبیه جوانی‌های من بکند. من در این جامعه آزادم. خرچنگ‌ها، کفتارها و جوجه‌تیغی‌ها پسرعمو و پسرخاله‌ها‌ی من‌اند. من شاه دانه‌ام و نقاط مشترکی با شاه‌‌دانه‌های اطراف خود دارم. من گاوها و الاغ‌ها را دوست دارم و گاهی فکر می‌کنم به مرغی می‌مانم که در هر مجلسی سر مرا با بی‌رحمی می‌برند و در هر رستورانی مرا سرو می‌کنند و استخوان‌هایم را جلوی گربه‌های لوس می‌ریزند. مسیر جغرافیایی رفتار من به تمدن نمی‌رسد و همچون گله‌های کوهستانی مرا به هر جا می‌رانند و نمی‌‌دانم شجره‌ی‌ خبیثه‌ی من به کدامین میمون وصل می‌شود. وجود من فلسفه تاریخی و اخلاقی دارد. در این جامعه مرا می‌توانید در هر لایه‌‌ای ببینید. من مرز نمی‌شناسم، گاهی در مسلک شاعرانم و گاهی در پیراهن فیلسوفان و گاهی ... و گاهی .... در تحلیل رفتار شناسی, مرا جز فردگرایان ولگرد می‌شناسند و غرایز مرا جزو انسان‌های بدوی می‌دانند. قیافه‌ام عجیب شبیه میمون‌های جنگل است. امروز من در حال محکوم کردن هستم. زمین را, زمان را و مردمان را. عکس مرا درون خود می‌توانید ببینید که خود را چون افرادی لوس و ننر, آراسته‌ام. من در پی حذفم. من هر کسی را که به خود متعصب باشد، حذف می‌کنم. من آنقدر حذف می‌کنم تا چشم‌ها و لب‌هاشان از غصه دق کند. من صفات بارز اخلاق اجتماعی‌ام را از حیوانات بی‌صفت کسب می‌کنم و همیشه خواب دیگران را با صدا و رنگ آشفته می‌سازم. در تمدن بشری سهم مرا کنار گذاشته‌اند. در هر دوره‌ای، نیاکانم را می‌بینید که با کفتارها، مهربانانه عکس‌ها گرفته‌اند و متعصبانه خود را به اثبات رسانده‌اند و در هر دوره‌ای هشتاد درصد امنیت جامعه به عهده من است. مرا روایت کنید از لابلای پنجره‌هایی که به دیوار ختم می‌شوند. من امروز به بلوغ رسیده‌ام. و کانون نورهایی هستم که به جهنم ختم می‌شوند. آواز من عربده‌کشی‌های وحشیانه و نغمه‌های مخالفی است که هر روز می‌نوازم. من در هوا معلقم و خیالاتم روی دیوارها لرزان ست. کودکان را از من برحذر می‌‌دارند، غافل از اینکه من در رویا و خیالات پدران و مادرانشان جا خوش کرده‌ام. گاهی در شعر شاعران می‌خروشم. و گاهی در ناله‌ی اشک‌های به سوگ نشسته. من درست مانند یک بمب صبح به صبح در خیابان منفجر می‌شوم و دهها نفر از آدمیان را به ستایش ترس وا می‌دارم. جهان، امروز بر خیالات مرده‌ی من پایه‌گذاری ‌شده‌ است. خانه‌‌‌ای‌ دارم؛ خیالی که بر مرتفع‌ترین قله وراجی‌آدم‌های محال اندیش بنا شده است. من نه قید دارم نه فعل مثبت و به هیچ اضافه‌ا‌ی هم تشبیه نمی‌شوم. من یک گوی شناور در ذهن هر فرد یا جامعه می‌توانم باشم. گاهی من مرتاضم؛ به ریاضت می‌نشینم تا رهگذری را به تله بیاندازم و موهوماتم را به جای فکر به او بقبولانم و قفل و زنجیر برایش بسازم، گاهی مرا در آثاری کلامی و نوشتاری می‌بینید و گاهی در چشمانی خمار, گاهی در لب‌هایی کشیده شده و گاهی در خیالات رویایی. من یک هرج و مرج طلبم. معدومی هستم که اینک فعالم و اغلب اوقات به سخنوری در این دنیا که شبیه جنگل است، می‌پردازم. شهر من آشوب است و شعر من در تکلم نازیبایی‌هاست. من بلوغ زمین را ناتمام خواهم گذاشت. و خیمه همه‌ی چادرها را واژگون خواهم ساخت. تمامی بزغاله‌ها را از پستان خواهم گرفت و همه امیدها را تبعید خواهم کرد. و همه ریل‌های جهان را به انحراف خواهم کشانید. و تمام مرداب‌ها را به حرکت در خواهم آورد. و همه آوازها را به خارج سوق خواهم داد و انسان را به آتشی فراگیر رهنمون خواهم کرد. به فرکانس‌های صدایم حتماً توجه کنید و قواعد مرا که در طول تاریخ پایه‌‌گذاری شده است، اجرا نمایید. من یک آنارشیست هستم که در درون تو زندگی می‌کنم و تو با من روی آرامش را نخواهی دید، با تو همدمم، دشمنی دوست‌نما در درون تو. تا احساس می‌کنی، خودت هستی، اما نیستی؛ خودت نیستی!!  تو می‌توانی از همین لحظه جل و پلاست را جمع کنی و به ترافیک ما بپیوندی. ما نباید خود را دست کم بگیریم، سابقه‌ی تاریخی ما به هزاره قبل از میلاد می‌رسد. از آن روزی‌که کلاغ‌ها، قالب‌های پنیر همسایه را می‌دزدیدند، از همان زمانی که قورباغه‌ها، ابوعطا می‌خواندند، از همان زمانی که شاعران اشعارشان بی‌قانون بود. از همان زمانی که انسان‌ها، یک شبه عاشق می‌شدند و بعد کاسب می‌شدند و بعد لحظه‌ای استاد و بنیانگذار فکری می‌شدند، از همان زمانی که سیاستمداران با هر بی‌سر و پایی، خلوت می‌کردند. از همان زمانی که حکومت‌ها، ما را در پس زمینه‌ی رفتارهای اجتماعی خود قرار می‌دادند، از همان زمانی که شاعری سمرقند و بخارا را به خال هندویی بخشید. ماهیت خود را دریاب، ما پیامبران شکستیم و رسالت داریم که قفل‌ها و زنجیرها را بشکنیم و دور هم بنشینیم و حلقه‌ی ذکر خر برفت و خر برفت را تکرار کنیم و ... امروز ما دیگر عده‌ای بی‌سر و پا که به دنبال لقمه نانی بودیم نیستیم، گاهی ما درون زبان و لهجه‌ایم، گاهی در درون عاشق‌ایم. و گاهی درون یک سیاستمدار. و گاهی درون شهروندی زندانی و گاهی درون انسانی شیک‌پوش.امروز تنها یک آنارشیست می‌تواند جامعه‌ی تو را به حرکت درآورد. طوری‌که پوزخنده‌ات بگیرد از این همه هیجان. این‌همه آداب دانی. جامعه‌ی آنارشیست ما، امروز قانون دارد و که از حیطه‌ی ذهنیت ما حفاظت می‌کند. ما افراد گردن‌کلفتی در پشت واژه‌ها‌ی خود داریم که ما را در تظاهرات واژه‌ها و کلمات پشتیبانی می‌کنند، افرادی که ما را در ماشین تایپ می‌کنند و در قالب شعر، نصیحت و شعار می‌فروشند. چقدر کسی به کسی نیست، متوجه هستی که چه می‌گویم ادبیات ما در توهم مدح است، عرفای ما در ریاضت نگاه‌اند و روان‌شناسان در محاسبه هوشبهر و فرماندهان جنگ در محاسبه درجه‌ی پرتاب موشک و مردم در خیال موفقیت و جاه‌طلبان در خیال و رویای رسیدن به قدرت و کلاهبرداران در توهم رسیدن به ثروت و من در انتظار شکار واژه‌ای سرگردانم و تو در التهاب فیس و افاده تن و جسم خود وامانده ای. و هنرمندان در حال کاشت لوبیای سحر‌آمیز در هنر خویش‌اند و شعرا در حال تحسین واژه‌های بی‌استعداد هم‌اند و آنارشیست‌ها یعنی ما در حال اختلال در وجدان انسان‌ها هستیم و شهروند در خواب غفلت است، مردم ما مردمانی مهربانی‌اند که در دل هم لولیده‌اند و سخنی با هم نمی‌گویند. قلب‌هایی مصنوعی و چشم‌هایی شیشه‌ای چه انسان‌های منظمی. و عاطفه‌ی مردمانی نیک‌اندیش در حال پرپر شدن است. دنیا بر مدار خیالات و آرزوهای ما می‌چرخد و این مشتی بود از خروار جامعه ما و کاری هم از دست سازمان ملل بر نمی‌آید. الهی که این هم زیر ماشین برود، تا خیال خیلی‌‌ها راحت بشود، مرداب‌ها همچنان جاری است. به خود بنگر در درون ما، شیطان نفس می‌کشد اگر چشم بر هم بگذاریم، خیمه‌مان فرو خواهد ریخت و در تاریخ ناک‌اوت خواهیم شد. زنده‌باد آنارشیست‌. 

چرا زنان ازداشتن قدرت چشم پوشی می کنند؟

بسیاری از زنان از درک واژه «قدرت» یک طعم و مزه جانبی و فرعی دارند. آنان قدرت را به رشوه دادن‎ها و رشوه گرفتن‎ها، در اعمال نظرهای غیر مجاز و نامشروع و در نهایت به فساد و انحطاط اخلاقی ربط می‎دهند و یکی می‎کنند و اغلب آنان از قدرت به جای استفاده درست، سوء استفاده از آن را استنباط می‎کنند.

اکثر زنان تمایل به داشتن و ابراز قدرت ندارند.

آن‎ها فقط می‎خواهند که انسان‎های دیگر عقیده‎ی خود را با زور برآنان تحمیل نکنند، این سیاست زنان تأثیر فوق‎العاده و بسیار جالب دارد که از این طریق تیزهوشانه و زیرکانه می‎خواهند به اهداف خود جامه عمل بپوشانند.

آنان با این شگرد نه تنها به دیگران، بلکه به خودشان هم دروغ می‎گویند. آن‎ها به خودی خود از داشتن قدرت وحشت دارند. زیرا می‎ترسند و فکر می‎کنند که اگر کسی صاحب قدرت باشد، در نهایت دوست داشتنی نمی‎شود و از چشم همه می‎افتد.

ترس از «قدرت» همان اعمال قدرت‎های ناچیز آنان که در آنان شرطی شده است، بیان‎گر انواع کج فکری‎ها است و نشان دهنده‎ی این است که آنان به طرق مختلف به سقوط و انحطاط فکری افتاده‎اند.

ادعاها و فرضیه‎های ثابت نشده‎ای وجود دارد که از طرف زنان ارائه شده و زنان سکان ثبت و اجرای آن را به عهده دارند و پیش داوری‎هایی وجود دارد، که روش به دست آوردن قدرت را به اشتباه رفته‎‎اند و سنگ بنای کاخ قدرت خود را خشت خشت از پای بست به اشتباه بنا نهاده‎اند.

در این جا به طور کلی بدان اشاره می‎شود: نقطه نظرات اشتباه زنان و راه‎های افتادن در این تله فکری عبارتند از:

هر کس اعمال قدرت کند تنها و گوشه‎گیر می‎شود!

همیشه طوری رفتار کن که به تو گفته‎اند!

هر کس قدرت دارد نفعش برای دیگری است!

هر کس قدرت دارد دیگری آن را غارت می‎کند!

زنان نمی‎توانند مسؤولیتی را عهده‎دار شوند!

زنان کاردینال‎ها و عالیجنابان خاکستری هستند!

اگر در روابط با دیگران بخواهی از بالا به پایین نیفتی کوچک‎ترین اعمال قدرتی نکن!
آدم همیشه باید با این مسأله بجنگد و نگذارد قدرتش رو شود، باید همیشه مواظب باشد قدرتش را فقط برای خودش حفظ کند!

دختران نجیب، سر براه و مطیع هرگز رقابت نمی‎کنند!

نام و عنوان و پست و مقام، آواز دهل است، دود است و صدا!

ابرقدرت‎ها و افراد قدرتمند، احساسات خود را به راحتی می‎فروشند!

من نباید اجازه جسارت و شهامت را به خودم بدهم؟ نباید ریسک کنم!

قدرت مساوی است با تنفر!

هر کس گردن افرازد، خویشتن را به گردن اندازد، و یا هر کس بلند شود عاقبت محکم به زمین گرم می‎‎خورد!

آیا قدرت انزوا می‎آورد؟

آیا زنان قدرتمند به راستی منزوی هستند؟

موفقیت و قدرت در تنگاتنگ یکدیگر هستند و هر کس به طریق خودش مایل است و می‎خواهد موفق شود. هر قدر وسعت و دامنه آرزوی رسیدن به هدف بیشتر باشد، به همان نسبت دامنه آرزو و کشش به قدرت هم بیشتر می‎شود. با دیدی حرفه‎ای می‎توان گفت: با پیشرفت قدرت، راه رسیدن به هدف هموارتر می‎گردد. در شغل و حرفه هم همین طور است. به خصوص زنان خیلی وحشت دارند که از طریق طی کردن این راه باریک، مبادا به انزوا کشیده شوند.

برای خیلی از زنان این فقط راهی است که تنها مردان باید آن را طی کنند.

مردان فقط رهگذران مبارز و مقاوم و آبدیده این باریکه راه هستند و چون بلد راه هستند، می‎توانند دیگر عابران را حمایت کنند. این منطق زنانه، نتیجه‎اش این می‎شود که راه را فقط برای مردان باز بگذارند.

مابقی تماماً یک شخصیت کاذب و ساختگی و فرضی از یک زن قدرت‎مند است. آن‎ها در مقابل احتیاجات ضروری قدرت خویش ترمز می‎کنند، در مقابل موقعیت‎های مهم و حساس عقب نشینی می‎کنند. یک راه مطمئن را خونسردانه برمی‎گزینند که راه پیشرفت، موفقیت نیست، ولی شیب تندی هم ندارد و نیاز ندارند از سربالایی بالا روند. آن‎ها با تردید، ‌دوستی‎ها، همفکری‎ها، هم قدمی‎ها، همکاری‎ها و مددکاری‎ها را در روابط اجتماعی انتخاب می‎کنند.

آنان درک نمی‎کنند که قدرت و پیروزی یک روی سکه و تنهایی و انزوا در تنگاتنگ پوچی، روی دیگر سکه است. با مثال‎های متعددی می‎توان تفاوت آشکار بین مردان قدرتمند و مردان تنها و منزوی را به اثبات رسانید.

و واقعاً چه قدر دشوار بتوان دریافت که مردان هیچ گونه دلیل و برهانی نیستند. زیرا مردان احساس می‎کنند که قدرت‎شان غالباً در جهت مبارزات پایه‎ای برای رسیدن به درجات بالا است و آنان اغلب از فعالیت‎های تفریحی و دوستی و فامیلی صرف‎نظر می‎کنند. آنان علل واقعی انزوا و تنهایی خود را بر این اساس پی‎ریزی می‎کنند.

مردان هم مانند زنان به شدت به ساختار خود وابسته هستند. زنان با چنین ساختار طبیعتی‎شان نباید عهده‎دار قدرت شوند تا موفق و قدرتمند گردند. آن‎ها خودشان هم گیر کرده‎اند. زیرا شهامت و جرأت این را ندارند، بعضی از مردان و بسیاری از زنان در مقابل دختران بی‎پروا به شدت می‎ایستند و تمامی مبارزات آنان را ضد ارزش می‎شمارند و این دختران بی‎پناه را در اوضاع نابسامان تنها می‎گذارند و حتی از کوچک‎ترین کمکی به آنان دریغ می‎ورزند. به طوری که دیگر هیچ امکانی برای این دختران باقی نمی‎ماند.

و به دختران مبارزی که می‎خواهند از حقوق خود دفاع کنند، فحش و دشنام می‎دهند و آنان را حیوان وحشی خطاب می‎کنند که خلاف جهت آب حرکت می‎کنند و به آنان می‎گویند که بایستی به فکر خودشان باشند و غم خودشان را بخورند، چرا که با این خوی خشن هرگز مردی به سراغشان نخواهد آمد. نتیجه‎اش هم این می‎شود که این دختر از وجود خودش هم متنفر می‎شود و دیگر نمی‎تواند پلکان ترقی را طی کند و بالا رود و به هیچ عنوان نباید به فکر ترقی و پیشرفت خودش باشد. با ارائه این دلیل و برهان، و استدلال پوچ و توجیهات مختلف معلوم نیست که آیا قدرت باعث تنهایی می‎شود؟ یا این که، تنهایی‎شان باعث مانورهای قدرتی کم اهمیتی به اندازه‎ی مرغان خانگی شده است. با این وجود باز هم زنان می‎ترسند که قدرت باعث انزوایی و تنهایی‎شان شود تحت هیچ شرایطی نمی‎خواهند که به طور اجباری تنها بمانند و جامعه آنان را دختران درمانده، فلک زده، بیچاره و در خانه مانده خطاب کنند که یک عمر هم ترشیده و بی‎شوهر بمانند و مشکل بتوان از شر این خطرات رهایی یابند. هر چند لزومی ندارد که زنان مبارز و با شهامت تنها بمانند و احساس تنهایی کنند. با این وجود زنان فعال تحصیلکرده و روشنفکر هم باید وقت بیشتری را برای دفاع و پشتیبانی و مراقبت و حمایت و همکاری با این دختران تنها و مبارز بگذارند.

یک دختر در یک محیط خفقان آور شاید ترجیح دهد که با کار مستقل خود به خودش نشاط بخشد و با کار مستقل اوضاع و احوال روحی خود را بهتر کند. با این حال زندگی‎اش خالی از نشاط و دوستی‎هاست و هرگز فکر شغل ودرآمدی هم نیست.

بر عکس زنانی که در شغلشان هدف از پیش تعیین شده‎ای دارند، برای انجام خدماتشان سرشار از انرژی هستند، در مواقع تعطیلی هم برای گذراندن وقت آزاد خود فعال هستند. آن‎ها از توانایی خود در جهت حمایت دیگران هم استفاده می‎کنند و آن روحیه خودباوری و اعتماد به نفس در آن‎ها به آنان این امکان را می‎دهد که گاهی هم از همکاران مرد و یا زن خود کمک بگیرند یا تقاضای کمک داشته باشند.

آنان در تعطیلات و وقت آزاد خود کسب انرژی می‎کنند. از رفتن به گردش و تفریح لذت می‎برند و اوقات خوشی را سپری می‎کنند. با دوستان خود به باشگاه می‎روند و خود را بدین ترتیب برای روزهای کاری، آماده و سرحال می‎سازند.

سوسن یکی از زنانی است که خود را از شر این افکار بیهوده، که زنان قدرتمند جبراً تنها هستند، بیرون کشیده است. او تمام انرژی خود را صرف اهداف شغلی خویش کرده است، بدون این که کوچکترین ترسی از تنهایی و انزوا داشته باشد، او دوست دارد خودش به تنهایی تصمیم بگیرد و دیگری را نسبت به وظایف خود آگاه کند.

کسی و یا چیزی اصلاً نمی‎تواند او را از این روشی که در پیش گرفته است، پشیمان کند. یا مانع کار او بشود، کسی نمی‎تواند او را از انجام کارهایش پشیمان یا معترف به گناه کند. ایرادها و غرغرهای دیگران، بهانه گرفتن‎های دیگران دشنام‎ها و خشم دیگران ابداً در او هیچ تأثیری ندارد، چرا که او از نظر آنها بی‎نظمی و خلاف جهت آب شنا می‎کند و چون همرنگ جماعت نیست، باعث سلب آسایش آنان شده است. او از ابتدا پیه تمامی این مسائل را به تنش مالیده است، هر چه می‎شنود، از گوش دیگرش خارج می‎کند و کار خودش را انجام می‎دهد. او به قدر کافی سرسختی و جدیت در شغل و فعال بودنش را به دیگر همکارانش داده است. با آن احساس درک موقعیت ارتباطی صحیح با دیگران در حالت‎های مختلف و ابراز واکنش‎های مناسب در مقابل عمل دیگران و موقع‎شناسی‎ای که از خود نشان داده است.

سوسن مدیر مسئول پخش و فروش دارو به طور عمده است که در یک کارخانه داروسازی کار می‎کند. او ازدواج کرده و مادر دو بچه است که یکی از آنان چهار ساله و دیگری هفت ساله است. همه می‎گویند که او یک زن درست و حسابی نیست.

همه می‎گویند تمامی آن شرایط و وظایفی را که یک زن شوهردار و مادر دو فرزند باید داشته باشد، در وجود سوسن کم است،‌و سوسن فاقد آن حس مسئولیت‎پذیری است. ظهرها که یک غذای گرم و نرم در خانه‎اش وجود ندارد! بچه‎ها اغلب غذای سرد می‎خورند! بعد از ظهرها بچه‎ها با شگفتی ناظر کارهای عجیب و غریب مادرشان هستند! او به جای این که به درس و مشق و تکالیف بچه‎ها بپردازد، که معمولاً هر مادری هم و غمش این است، مشغول ور رفتن به کارهای خودش است. بعد هم خشمگینانه از او سؤال می‎کنند که او با این اخلاق و رفتارش پس برای چه بچه‎دار شده است؟ هیچ وقت غصه‎ی بچه‎ها را نمی‎خورد و وقتش را برای بچه‎ها صرف نمی‎کند! معمولاً مادرها از بچه‎هایشان مدرسه یا مهد کودک و این قبیل چیزها می‎پرسند، ولی سوسن محض رضای خدا ابداً سوالی در این مورد از دو دخترش نمی‎کند، و غروب هم وقتی که شوهر خسته و وامانده از سر کار به خانه می‎آید، یک خانه‎ی خالی، بدون زن، بدون شام با دو بچه شیطان بازیگوش شلوغ که تا چشمشان به پدر می‎افتد، به‌آغوش او پناه می‎برند و دور تا دور او را می‎گیرند، در انتظار اوست. واقعاً که تف و لعنت به یک چنین زنی و مادری.

خلاصه سوسن می‎گذارد که همه هر چه دلشان می‎خواهد پشت سر او و یا جلو روی او بگویند ولی ابداً خم به ابرو نمی‎آورد، از کوره در نمی‎رود و نمی‎گذارد که آرامش از او سلب شود. زیرا او خودش را برای این حرف‎ها که ناشی از تصورات کلیشه‎ای غلط فکری بد جا افتاده و تغییر ناپذیر اشخاص است آماده کرده است.

او می‎تواند حدس بزند که شدیداً مورد حمله دیگران واقع می‎شود و از این که احیاناً همکارانش یا دوستانش از او رو برگردانند، متعجب و ناراحت نمی‎شود و تمام فکرش دقیقاً بر روی خصوصیات و صفات خوب و مثبت روابط خانوادگی خودش معطوف است و خودش خوب می‎داند که چه کار می‎کند. او سعی می‎کند محیط خانه را پر از شادی و نشاط و تفریح کند، با شوهر و بچه‎هایش، همه چیز را آماده می‎کند تا همه از این محیط شادی‎آور زندگی خانوادگی لذت ببرند. به خصوص شوهر را از لحاظ روحی به قدری تأمین می‎کند که او بتواند فعالیت شغلی‎اش را با خیال راحت و سرشار از انرژی و روحیه گسترش بدهد و از این بابت او بسیار مغرور و خوشحال است.
سوسن خوب می‎داند که بسیاری از افراد نسبت به هم شکاک و بدبین و بی‎اعتماد هستند. ولی او می‎داند که شوهر و بچه‎هایش ابداً این طور نیستند و خود او هم نسبت به آنان این احساس را ندارد.
بنابراین آنان پشت سوسن محکم ایستاده‎اند و او را حمایت می‎کنند. البته که گاهی پیش می‎آید که لاریسا به مشکلات کوچکی برمی‎خورد. مثلاً موقعی که بچه مریض می‎شود یا احیاناً‌بر سر مدرسه رفتن بچه‎ی دیگرش که روزهای اول از رفتن به مدرسه وحشت داشت و از این قبیل مسائل …
بعد در این باره با شوهر و بچه‎ها صحبت می‎کند و احیاناً شاید نیاز به مشورت پیدا کند. چنانچه این مورد پیش بیاید، معمولاً با کسانی مشورت می‎کند که از لحاظ فکری قبولشان دارد و در واقع آن‎ها او را تحت حمایت قرار می‎دهند.

بعضی از مشتری‎ها، همکاران اعم از مرد و زن سعی می‎کنند گهگاهی با حرف‎هایشان او را تکان دهند. سعی می‎کنند آرامش روحی او را بر هم بزنند و کاری کنند که او نسبت به شوهر و فرزندانش دلسرد شود. در این موقعیت او به فکر فرو می‎رود و حول و حوش مسأله را بررسی می‎کند و خودش با منطق خود تصمیم می‎گیرد و همه چیز برایش روشن می‎شود و گاهی هم پیش می‎آید دچار تردید شود که مبادا واقعاً‌ راه خطا را پیش گرفته است، در چنین مواقعی به شوهرش یا نزدیک‎ترین دوستش تلفن می‎زند و نظر آن‎ها را می‎خواهد. معمولاً کسانی که این گونه فکر می‎کنند و زندگی می‎کنند که به طور مستقل و قدرتمند و بدون گرفتن خط مشی از سنت‎ها و افکار غلط جامعه، حمایت دوستان نزدیک برایشان بسیار حائز اهمیت است. حالا از این موارد استثناء که بگذریم، جنگ قدرت و قدرت طلبی برای بسیاری از زنان یک امر مطلقاً ممنوع است. حتی زنان امروز مجازند حداکثر، کمی ترقی طلبی و جاه طلبی کنند و زیاد از این مرز به اصطلاح آنان خطر نباید خارج شوند. باید خدمات دهی‎شان زیاد و شایان توجه باشد، اما نه تا آن جا که به ستاره‎ها دست یازند. چنان چه تا به این حد به مرز ترقی نزدیک شوند، به همان اندازه هم از جامعه خود دور می‎شوند و خطر انزوا و تنهایی آنان را تهدید می‎کند! به ستاره‎ها فقط مردان می‎توانند دست یابند و آن‎ها را بچینند و از آسمان به زمین بیاورند! این ترس لعنتی که دچار زنان شده است، باعث شده تا آنان معنی و مفهوم پیشرفت و ترقی را برای خودشان خطرناک بدانند. حتی یک زن تحصیل‎کرده و روشنفکر این چنین پیشنهاد می‎کند: «بهتر است بگوییم تلاش ما در پس پیشرفت روزافزون‎مان نیست، بلکه در پی روند ساختار یک پیشرفت ابتدایی است. از فحوای ترقی و پیشرفت معنا و مفهوم آن، در ذهن ما این طور بر می‎آید که گویی می‎خواهیم از روی اجساد عبور کنیم تا بتوانیم به آن دست یابیم.»
لذا برای زنان تنها و بالاترین هدف این است که قانع و متواضع باشند، تا به قول خودشان پیشرفت کنند. اما ناخواسته یک سری افکار بیهوده و منفی و غلط به ذهن آنان حمله‎ور می‎شود و ترقی طلبی و جاه طلبی برایشان خطرناک جلوه می‎کند. پیشرفت کردن، آن احساس “خواستن پیشرفت کردن”، آن احساس “باید پیشرفت کردن”، برای زنان امری ممنوع است. باید و خواستنی، نباید در کار باشد حتی زنان سخت کوش و پر تلاش هم به آن احساس قدرت طلبی و ترقی طلبی خود دروغ می‏‏گویند و چون از این دو واژه ترس و وحشت دارند، عکس‎العمل آنان در ذهن یا خیلی سرد و منفعلانه است یا با شدت و حدت بیش از حد و تأثیری این گونه دارد که از برداشت آنان نشأت می‎گیرد. آن‎ها تمام شب را با این افکار که چگونه به بهترین نحو می‎توان احساس ترقی طلبی را مخفی نگه دارند، سپری می‎کنند. بدون آن که پا را از چهارچوب فکری کلیشه شده زنانگی بیرون بگذارند یا به آن حس ظریف زندگی که همانا متابعت و قناعت است، لطمه‎ای وارد کنند.
بنابراین صبح که از خواب بر می‎خیزند و با آن افکار غلط و آشفته شبانه به سرکار می‎روند، مجبور می‎شوند خود را همیشه پشت سر همکاران مرد نگه دارند و بگذارند که آنان همیشه یک قدم جلوتر باشند و همواره آن احساس تبعیض نژادی بر آنان مستولی می‎شود.

حتی در بهترین موقعیت‎ها و در بهترین شرایط حداکثر سعی و تلاششان این است که در مقابل این نگرانی و ناراحتی درونی خود ترمز کنند که مبادا ناگهان خود را در نیمه راه ترقی تنها و منزوی ببینند.

آن‎ها به راحتی راه ترقی و پیشرفت را برای مردان باز می‎گذارند و امیدوارانه در انتظار کمک الهی هستند و تمامی سعی و تلاششان بر این است که به رئیس اداره کلک نزنند و جانب وفاداری و صداقت را حفظ کنند. آنان خودشان را در آب نمک می‎گذارند و منتظرند که کی شانس به آنها رو کند و رئیس از در وارد شود و به این خدمتگزاران سربراه پاداش و مزد وفاداری‎شان را اعطاء کند.
بسیاری از زنان که موقعیت خوب پیشرفت را دارا هستند، این موقعیت را مدیون مافوق و رئیس اداره می‎دانند. محکم خود را به آنان می‎چسبانند و خود را موظف می‎دانند که هرگز از این مسیر فکری خارج نشوند و روش و راه دیگری را جهت تغییر وضعیت موجود، سبک و سنگین نکنند و خدا را هم شکر می‎کنند و از رئیس اداره هم خیلی ممنون و متشکر هستند، که اینگونه با ایشان رفتار کرده است. و بر این باورند که گویی آنان بچه گنجشک خاکی سر راه افتاده در کف دست رئیس اداره هستند.
همیشه فکر و نظرت را برای خودت نگه‎دار و ابراز نکن!

معمولاً زنان از این قاعده مسخره پیروی می‎کنند و در مقابل این سؤال «که آیا شما دوست دارید اظهار نظر کنید؟» به ندرت مطالب درست و واقعی را بروز می‎دهند.
آنان بدون کوچک‎ترین انتقادی، از این سیستم پیروی می‎کنند. فقط وقتی که آنان در محتوای این قواعد دچار تردید شوند که آیا می‎توانند تحت لوای این قواعد خدمت کنند، آن وقت است که نقش خودشان را سفت می‎چسبند و مصرانه ایفا می‎کنند.

کسی که همواره پیرو این قواعد مسخره باشد، نمی‎تواند ایده‎ی خلاق بدهد فقط می‎تواند کمی آن را تغییر یا کمی حرکت دهد. فقط کسانی که خودشان ایده‎ی شخصی خود را ارائه می‎دهند و آن را تنظیم و تدوین می‎کنند و با ارائه آن و انجام آن احساس خوبی دارند، می‎توانند روش و راه زندگی خود را تنظیم و مشخص کنند.

و ما بدین وسیله خودمان می‎توانیم این نقش را در این میان تعیین و تبیین کنیم و دیگری برای ما ایفا کند. فقط کسانی که جرئت و شهامت به خرج می‎دهند و می‎گویند: «این قواعد دیگر کهنه شده است و دیگر مناسب حال من نیست و من می‎خواهم قواعد جدیدی را امتحان کنم.» و بعد از آن ایده خوبی هم ارائه می‎دهند، که در واقع دادن آن فکر جدید می‎تواند جانشین آن ایده‎های قدیمی شود. زنان هنوز یاد نگرفته‎اند که خودشان تعیین کننده باشند که تا چه حد و با چه معیاری مجازند دیگران را در زندگی شخصی خود وارد کند. ترس از این که مبادا به دیگری دستور داده باشند و یا راه و روش جدیدی برای دیگری مقرر کنند. بنابراین از این که خودشان فکری را ارائه دهند، می‎ترسند. و در واقع از همان چیزی که می‎خواهند، صرف نظر می‎کنند. زنان امروز هم زنان مطیع و سر به راه هستند.

آن زنجیری که در کودکی به آن‎ها زده شده است تا گوشت و پوست و استخوان آن‎ها نفوذ کرده است، آن قواعد کهنه، آن سنت‎های قدیمی مادران و مادربزرگ‎هایشان تا به مغز استخوان در آن‎ها نفوذ کرده است. در اصل در جوهره‎ی وجود آن‎ها این است که سعی کنند از این قواعد پیروی کنند، حتی وقتی هم که این سنت در زندگی مدرن امروز و با عقل و درک امروز منافات داشته باشد. بنابراین در باطن و قلب خود همان سنت قدیمی را می‎پذیرند، هر چند که در ظاهر خود را روشنفکر و امروزی نشان می‎دهند.

«همیشه پیشنهادات خودت را برای خودت نگه‎دار، همان پیشنهاداتی که دیگران هم می‎دانند، به هر حال بهتر از تو درباره همان مطلب و موضوع اطلاع کامل دارند. تو فقط با مطرح کردن آن‎ها رسوا می‎شوی و آبرویت ریخته می‎شود!!»

حتی آرزوی این که این قواعد را بخواهند عوض کنند و یا نسبت به آن بی‎توجه باشند ناگهان حس گناه در آن‎ها برانگیخته می‎شود.

قدرت برای یک زن به مانند حباب روی آب است.

اگر بخواهیم مثالی بیاوریم، نمونه بارز آن زهره است.

او اغلب با پسرعموها و پسرخاله‎هایش به دوچرخه‎سواری می‎رود. و تقریباً به تمام محیط اطراف خود کاملاً آشنایی دارد. با این وجود تا به حال حتی یک پیشنهاد ارائه نداده که مثلاً از فلان راه برویم. او می‎ترسد که پسرعموها و پسرخاله‎هایش فکر کنند که می‎خواهد عرض اندام کند و اظهارنظری کرده باشد، یا بدتر از این، فکر کنند که می‎خواهد احساس قدرت طلبی و ریاست طلبی کند، با وجودی که او بهتر از همه آن‎ها راه‎ها را می‎شناسد. او با ناراحتی و خشم فراوان در حالی که صورتش سرخ و متورم شده از میان راه‎های صعب‎العبور به دنبال آنان می‎رود، چرا که دیگر دوستانش با لاابالی‎گری و بی‎قید و بندی رکاب زنان و بدون راه‎یابی به جلو می‎روند، و او هم به ناچار پشت سر آنان رکاب می‎زند. و اغلب هم مسائلی اتفاق می‎افتد که حین دوچرخه‎سواری گردش بر او حرام می‎شود، با این وجود دم بر نمی‎آورد و سکوت می‎کند. زنان اغلب این گونه رفتار می‎کنند. آن‎ها به بهترین وجهی وانمود می‎کنند که متوجه ولی محتاط هستند. و روی احتیاط چیزی نمی‎گویند و راه حل‎ها و انتخاب‎ها را به دیگران واگذار می‎کنند و یا آشکارا بیان نمی‎کنند. بلکه اگر بخواهند راه حلی هم ارائه دهند، آرام در گوش بغل دستی خود زمزمه می‎کنند. ولی در نهایت عصبانی و خشمگین می‎شوند، زیرا هیچ کس عقیده‎ی آنان را به رسمیت نمی‎شناسد و ابداً ترتیب اثر نمی‎دهد و یا چنان چه تقاضاهای اجتناب‎ناپذیری را هم ملایم و آرام به زبان بیاورد، نشنیده می‎گیرند.
رسیدن به هدف اما به قیمت فراموشی خود، بدتر از این‎ها هم امکان دارد پیش بیاید، چنان چه زنان به آن چه که بخواهند برسند، پشت سر به قیمت زیر دست شدن تمام می‎شود و شخصیت و منش آنان توسط دیگران قلع و قمع می‎گردد. این احساس که باید دیگری برایشان تصمیم بگیرد، ناشی از همان احساس عدم قدرت و ناتوانی است و ترس را به دنبال می‎آورد که داشتن قدرت فقط نوعی سوء استفاده است.

احساس زن امروز نسبت به قدرت، اغلب نامطمئن، متزلزل و از هم گسیخته و ناهمگن است، از یک طرف او خواهان قدرت است، اما به شدت ناراحت است که نمی‎تواند با قدرت، صاحب و مالک چیزی شود. او خود را در کی وضع شیطانی و نفرین شده دشوار قرار داده است. او می‎خواهد و باید که وظایف شغلی خود را به خوبی انجام دهد، اما به قدر کافی قدرت ندارد تا تمامی این وظایف محموله را انجام دهد. زیرا اغلب به کمبود بودجه مالی برخورد می‎کند. و یا به قدر کافی از خود اختیار ندارد تا همکاری استخدام کند و یا به او احیاناً دستوری بدهد یا امر و نهی کند. او خواهان مسئولیت‎پذیری است و دوست دارد که همه چیز طبق روال عادی به جریان بیفتد. او دوست دارد زمام امور را به دست بگیرد. گاهی هم سنت‎ها را بشکند و از پیروی آن‎ پنهانی سرباز زند و گاهی تغییراتی در وضع موجود دهد و آزادی تصمیم‎گیری داشته باشد و بودجه مالی کلان در اختیارش بگذارند، با این وجود این مبارزه و تلاش با احساسات او در می‎آمیزد. زیرا او می‎ترسد که هر چه قدر صلاحیتش بیشتر شود، بیشتر از چشم دیگران بیفتد و دیگر دوست داشتنی جلوه نکند.

او می‎ترسد که از خود راضی و متکبر جلوه‎گر شود و زنانگی خود را کلاً فراموش کند و تمام این افکار عجیب و غریب که به سرش می‎زند، فقط برای به دست آوردن یک سهم قدرت است که آن هم سهم خودش می‎باشد!

شاید وقتی برای دل خودم می نویسم

شاید وقتی برای دل خودم می نویسم جایی برای تو دیگر نیست یا تو را بر باد فراموشی رهسپار دیار خاطره هایم می کنم
هر از چند گاهی به یادت نغمه عاشقانه ای سر می دهم اما این نغمه از آن تو نیست از آن , آن دل شکسته و پر از غم خویشتنی است که بر یاد و خاطره های اندوهناک خویشی می گرید که در خویشش نهان کرده است
خویشی که در من است و نیست در تو هست و نیست , با تو همراه است و می گریزد اما از تو به تو پناه می آورد...
کاش دل شکسته مرا بند زن ملکوتی بود که با صوت داوودیش هزاران پاره پاره این دل رهیده و افسون شده را در کنار می آوردم و با کاشی های آبی رنگ گنبد لاجوردی آسمانیان در کنار هم رنگین تر رنگ دل را می سرشتم!!
ای در تو گریخته ...از هوای بارانی و سهمگین طوفانی , مرا به خاطر آور ...حتی با تنفسی در خاطره های من..
آن لحظه که من ازتو رهیدم از خود گذشتم و دیگر آن دیار را نیافتم ..من بودم و تو ..اما هر دو از هم جدا شدیم من عاشقی شدم در هوای تو و تو بارانی شدی در چشمهای من..پلکهایم را بر هم

می گذارم و تو از چشمانم روان می شوی و بر دامنم فرو می افتی ...آن لحظه که دیگر در کنارم نیستی مرا با پلک بر هم زدنی در یک هوای ابری به یاد آور.!