بی تو ، بهار هم ، ترانه دلتنگی است

ای طلوع زرین امید و عشق ، سلام !
در غربی‌ترین غروب پاییزی ، تویی که طلوع همیشگی بهاری ! پس حق دارم که بگویم : بی تو بهار هم ترانه دلتنگی‌ست !
اما … اما بهار را چه باک اگر از سرزمینی رخت بربندد ؟! تو ذات بهاری اگر سرزمین کویر نباشد . تو بغل بغل گل داری اگر خاک لم یزرع نباشد .
پس ای ترانه زیبایی ! این همه اقاقی و نسترن و یاکریم و هدهد و قناری را به باد نده !!
بهار بی‌سرزمین ، بهاری که چمدان دلش را هیچ گوشه‌ای از این خاک خدا باز نکند ، با هیچ حسی ـ گیرم همان حس ششم افسانه‌ای‌ات ! ـ قابل اثبات نیست ! حتی منطق دودوتا چهارتای خودت هم می‌گوید : بهار یعنی سبزی ! مگر نه ؟!
زیباترین بانوی منطقی عرصه احساس ! سفره دلت را پهن کن !!
خیال نکن دارم مظلوم‌نمایی می‌کنم . لاف می‌زنم که بی‌خیال این سرزمین وامانده ! … نه ! … به خدا دلم به حال خودم هم می‌سوزد . برای خودم که می‌توانستم سبز باشم ، شکوفه شکوفه از دهانم بریزد ، دلم به رقص درآید و حنجره‌ام آواز هماره عشق باشد . اما … اما سرزمین بی بهار ، امید بهار را همیشه در دل خود دارد به خصوص اگر بهاری را بر سینه تفتیده‌اش لمس کرده باشد ! همین امید برای سرزمین عین اثبات است ، عین معناست !
بهارترین فصل ممکن عالم وجود !
حیفت نمی‌آید این همه سبزی و پاکی و طربناکی‌ات ذره ذره زیر نفس سوزنده غم ، زیر آوار کمرشکن نومیدی ، خاکسترگون دفن شود ؟! حیفت نمی‌آید سبزناکی‌ات ، تنها خاطره‌ای باشد که در سینه تفتیده یک دشت بی آب و علف ، ثانیه ثانیه برای تپش قلب یک امید ز پا فتاده خرج شود ؟!! … .
سبزی‌ات را به عینه ثابت کن ! تو معنای خودت را به قمار اندوه گذارده‌ای . بیا بیرون از این قمار شوم پیش از آن که تمامی دار و ندارت بر باد رود !
تو نمی‌دانی ! تو نمی‌دانی که این اندوه لعنتی ، چقدر خوب دست می‌آورد !! به خصوص وقتی که طالع سعادت را به همراه نداشته باشی ! من زیاد پای این قمار نشسته‌ام … .
… عشق تو طالع سعد من بود . آن روزهای خوب لبخند ، وقتی چشمم را به نی نی چشمان نوازشگرت می‌دوختم ، تمامی برگهای بازی‌ام برگ برنده می‌شد ! اندوه بازنده‌ترین حریف دنیا بود ، وقتی تو بودی ! وقتی دلت با من بود !!….
اما این روزهای تلخ خاطره‌های لبخند و حضور اشک ، وقتی چشمم به سپیدی دیوار سپید می‌شود - مثل موهای دلم ! – بازی کردن معنایی جز بازنده شدن ندارد ! باور کن ! چون تو را نمی‌بینم ، نه که نیستی ! چون صدای دلت را نمی‌شنوم ، نه که بی‌صداست !!
تو هستی و دلت می‌تپد ، چون همیشه و هماره ، اما … اما این سرزمین قحطی‌زده بی باران ، حضور تو را تنها در ورق‌پاره‌های خودش - نه حتی زرنوشته‌های تو ! ـ و در دالانهای پر پیچ و خم و سرداب‌گونه خاطره پیش چشم دارد . از این همه خاطره گرد گرفته که امروز دستی به نوازش از صورتشان غبار نمی‌زداید ، برای چشمان خود چه هدیه‌ای ببرم که قمارباز قهاری چون اندوه را به خاک سیاه بنشاند ؟!
من نه تنها به اندازه هر دویمان ، بلکه به اندازه تمامی عالم باخته‌ام ! تو دیگر به این قمار تن نده !!
سفره دلت را پهن کن ! سرزمینهایی که عظمت تو را در خویش تکثیر کنند ، کم نیستند . این همه سبزی را تلف نکن ! وقت تنگ است !هر لحظه‌ای به قیمت یک یاسمن سپید تمام می‌شود ، یک اقاقی سرخ ! ...
… سفره دلت را پهن کن !

تا بعد