تمام تصویر من از تمامیت حیات !

تمام تصویر من از تمامیت حیات !
سلام !
در سرم صدایی ترسناک فریاد می زند : «تمام تقدیرت تنهایی ست ! ».
توالی تلخی ها تن تبدار مرا تازیانه می زند . تک و تنها و بی توشه ، تابناکی طرب را از یاد برده ام . از من ستانده اند هر چه ستودنی ست ! چه ستم کاری گیتی !
تردیدی نیست که دلتنگی تو را تاب نمی آورم . تکرار تصویرت در تو در تو های این ذهنیت آشفته ، تا ابد باقی ست ! ….

                                            

                                                       *********



                                                             

چقدر این متن (ت) داشت ! مثل همه واژه هایی که در ذهنم بال و پر می گیرند . مثل : تلخی ، تنهایی ، تب و … تو !
سر در گم شده ام در این تنهایی و تصویر خیال انگیزت در چهار جهتم متجلی ست . تصویرت خیال انگیز است اما خیال نه ! تو در کنار منی ! مطمئنم ! مرا می بینی و می بینمت . تو را حس می کنم و دستان نوازشگرت ، پیامبران شفایند برای این دل بیچاره مصلوب ! و من تجربه می کنم این حال عجیب را : این درد و درمان توام را ، این سلامت بیمارگونه را !
تنها تو با منی نه هیچکس دیگر . هزار هزار نفر در اطرافم پرسه می زنند . من با آنها صحبت می کنم ، چاق سلامتی و شاید هم خنده ای حباب وار بر دریای غم تو بنشانم ! اما آنها نیستند و تو هستی . تو تنها برای من هستی و دیگران نمی بینندت . دلیلی هم ندارد که ببینند . چه را می بینند که این را ببینند ؟! گفته بودم که این مردم عادت ندارند حقایق عریان را ببینند !

***

تمام دلخوشی این روزهای کسالت بار !
تو را به کدام واژه بنامم که لایقت باشد ؟!
شانه های فرتوت واژگانم وصف تو را تاب نمی آرند و دلم را بی تاب تر می کنند .
های تفسیر واژه عشق !
واژه که سهل است ، زندگی از تو معنا می گیرد !
من در تمام طول این راه پر فراز و نشیب ، رو به سوی ماه تو آوردم که تو بهترین راهنمای منی در راهی که خود مرا به آن افکنده ای . من با تو اوج می گیرم ، با تو فرود می آیم ، با تو گام می زنم ، با تو نفس می کشم ، می خوابم و بر می خیزم ، می خندم و می گریم … و تو چون جویباری سرشار از خنکای آب در لحظه لحظه من جریان داری !
خنکای آب را حس می کنم ، صدایش را می شنوم ، تلالو دل انگیز خورشید امید را در آن می بینم و غرق می شوم در سعادتی عظیم ….
برای زائر تشنه ای چون من ، که بیابانی به وسعت دو دهه دلتنگی را پس پشت نهاده ، تا شاید روزی به زیارت کعبه عشقی نائل آید ، خنکای این جویبار چه سعادتی ست ! و چه بختْ یاری بزرگی که این جویبار از پای همان کعبه سرچشمه می گیرد ! جویباری که یادگار پا کوفتن روحی پاک و کودکانه و صادق است چون اسماعیل ، بر خاک تیره تقدیر !
وه ! چه شیرین شکریست این جوی مقدس !
اما … اما می دانی ؟!
دستان من اگر چه به اندازه یک خواهش بیست و چند ساله قد کشیده است اما گویی …هنوز… هنوز… دور از دسترسی !
می دانم ! باور دارم که سراب نیستی ! که خنکایت را حس می کنم ، صدایت را، تلالو دل انگیزت را !
اما … اما گویی ، هنوز هنوز ، همان خاک تیره شوم بین ما جدایی افکنده است ! ….
من به راه ادامه می دهم …و تو همچنان جریان داری … تا خدا چه خواهد …!

تا بعد ….