بوسه بی فریادرس

این عنوان در وبلاگ ناشناس ۱ مرتبه تکرار شد و این دفعه موضوعش فرق می کنه پس لطفاْ با دقت به خوانید و به نکات ریز دقت کنید و سر جمع یک نتیجه گیری کلی کنید :

سلام
می دانی ؟
… سفر وقتی معنا دارد که تمامش کنی ، تا حالا نصف راه را آمده ایم ، شاید هم تازه اول راهیم ، کسی چه می داند ؟! … »
جالب است نه ؟! فکر کن اصلا نه جمله های بعد از سلام وجود دارد ، نه آن دو نقطه و نه آن پرانتزها ! این جمله مال من و تو نیست ؟!
همسفر این سفر نا تمام !
جاده بدجوری دلدل می کند حضور گامهای من و تو را ! ذهن خالی جاده ، درخشش گامهای ما را ، عطر نفسهای ما ، گرمای پناه بخش دستهای درهم گره شده عاشقمان را کم دارد ! نشستن ، ابن السبیل شدن ، جا ماندن ، واماندن ، لنگیدن ، … درمان درد ما و جاده نیست ! باور کن این جوری جاده هم معنای خودش را از دست می دهد . جاده یعنی راهی از مبدا تا مقصد . ما از ابتدای تمام صداقتمان به راه عاشقانه مان گام نهادیم ، اما مقصد اتحادمان را گم کردیم ! این یک پای تعریف جاده را لنگ می کند ، تحریفش می کند ، خرابش می کند ، عین خود ما که لنگ و تحریف شده و خرابیم !
حالا تو هی بنشین و اشک بریز و من هم ، هی غزل گریه کنم که چه ؟! دریا دریا موج اشک نیز زورق شکسته احساس را به سرمنزل آرام نمی رساند … اگر من و تو پارو نزنیم !
غرقه دریای اشک !
عشق قربانی نمی خواهد ! کشته نمی خواهد ، زخمی نمی خواهد . او انسان سرپای زنده پویا طلب می کند . نفس بکش ! غرق نشو ! پاک ترین هوای جهان را عشق می آفریند . دود ملال و مه آلودگی تردید و غبار اندوه مال عشق نیست ! بیا بیرون از این کژراهه که هر سخنی که از غمگینی ات می شنود این اسفندیار روئینه تن از عشقت ، تیری به چشمش فرو می رود !
رستم روزگار به قهقهه ای شوم بالای سرم ایستاده ، منتظر آخرین نفسهای من است . تیری دیگر در چله کمانش نگذار ! از این کژراهه دست بردار ! خواهش می کنم !
×
یک بار اگر یادت باشد ، گفتم : خاطرات ، تاریخ فردی مایند . تاریخی سرشار از شادی و اندوه ، جنگ و صلح ، آشوب و آرامش ، فراز و فرود !
می گویند تاریخ ملتها را اقوام پیروز می نویسند ، اما تاریخ افراد را ، به گمان من ، خود آن افراد ، فارغ از شکست خوردگی یا پیروزیشان !
ببین ! منظور من از تاریخ ، اثر عمر بر ناخودآگاه و درون افرادست ، نه آن چه که بر زبان جاری می شود ، که زبان گهگاه به لعاب توجیه و جانب داری و یکسویه به قاضی رفتن آغشته است . انسان در درون خویش ، تاریخش را ورق ورق مرور می کند و خودش را از میان آن تصاویر غبار گرفته باز می شناسد و بعد باید خیلی محکم باشد که لبخند بر لبانش ننشیند یا … اشکی نریزد !
شهسوار تاریخ ساز من !
هر تاریخی قهرمانی دارد یا آن چنان که تولستوی – در جنگ و صلح – می گوید : هر تاریخی نیازمند قهرمان ست که آن را اختراع می کند !
تو قهرمان تاریخ منی ! تو نیاز تاریخی من به قهرمانی ! گردآفریدی که از اعماق افسانه ها ، تن پوش عاشقی بر تن ، این بار نه در هیات مردان جنگاور ، که به قامت زنی با تمام زنانگی اش در میانه میدان احساس ، مرگ را و نیستی را به مبارزه می طلبد !
یادت نرود ! گردآفرید و ناجی این سرزمین ، نیاز تاریخی عاشقانه اش ، قهرمان اسطوره ایش ، تویی !
قهرمان باید استوار باشد ، نترس و دلاور ! یادت نرود ! اگر نه … وای به حال سرزمین و تاریخش !

یه چیز دیگه :

من وقتی "به تنگ میام " این شعر فریدون مشیری رو همراه با شجریان فریاد میزنم(آلبوم فریاد).خیلی خوبه.

مشت می کوبم بر در
پنجه می سایم بر پنجره ها
من دچار خفقانم ، خفقان !

من به تنگ آمده ام از همه چیز

بگذارید هواری بزنم :

ـــ آی . . . !
با شما هستم !
این درها را باز کنید . . . !
من به دنبال فضائی می گردم
لب بامی،
سر کوهی،
دل صحرایی . . .
که در آنجا نفسی تازه کنم
آه . . .
می خواهم فریاد بلندی بکشم
که صدایم به شما هم برسد !

من به فریاد

ـــ همانند کسی
. که نیازی به تنفس دارد ،
. مشت می کوبد بر در ،
. پنجه می ساید بر پنجره ها ، ـــ

محتاجم !

من هوارم را سر خواهم داد !
چارهء درد مرا باید این داد کند !

از شما
« خفتهء چند‌ » ،
چه کسی می آید با من فریاد کند ؟