غیر عاشقانه ای برای باران

باران عزیزم سلام !
تازگی ها خیلی سنگدل شده ای . دیروز یک نفر را به خاطر نیامدن تو کور کردیم . روی چشمهایش شرط بسته بود که تو می آیی ، و تو نیامدی ، و ما هم بی رحمانه شرط را اجرا کردیم : کور شد تا دیگر هیچ وقت نتواند آمدن تو را ببیند ... .
باران عزیزم !
تازگی ها آن قدر در انتظار آمدنت به « بالا » نگاه کرده ام ، که چشمهایم همرنگ چشمهای تو و چشمهای مادرت « آسمان » شده است : آبی . و تو خودت می دانی که من چقدر از چشمهای آبی می ترسم ، می ترسم که من هم مثل بقیه ی صاحبان چشمهای آبی ، مثل تو و شاید مثل مادرت ، سرخ بودن را فراموش کنم ... .
بارانکم !
تصمیم گرفته ام که من هم روی این چشمهای تازگی ها آبی شده شرط بندی کنم : « شرط می بندی که فردا باران می آید ؟ من روی چشمهایم شرط می بندم که می آید ! » اگر نیایی ، آن وقت باید از فردا لالایی های یک عاشق کور را تحمل کنی ؛ « این عاشق بدبخت بینایش چه بود که کورش چه باشد ... »
باران من !
تازگی ها دلتنگی هایم زیاد شده ، بعضی وقتها هم که گریه ام می گیرد ، ممکن است « لو » بروم . و تو خیلی وقت پیش در جواب یکی از همین لالایی های من نوشته بودی که من نباید هیچ چیز را « لو » بدهم . می شود روی صورتم بباری ؟ آن وقت دانه های تو با اشکهای من مخلوط می شوند و دیگر هیچ کس گریه های من را نمی بیند . گریه های من بین دانه های تو گم می شوند ... .
باران عزیزم !
بوسیدن تو یک حس تجربه نشده بود که من همیشه در نوشته هایم تصویرش می کردم . دیروز یک نفر به من گفت « باران آن قدر ظریف است که اگر یک نفر ببوسدش می شکند » ؛ تصمیم گرفته ام که دیگر هیچ وقت احساس تجربه نشده ام را تصویر نکنم ... .

لالاییهای غیر عاشقانه

یک روز می بوسمت ! فوقش خدا مرا می برد جهنم ! فوقش می شوم ابلیس ! آنوقت تو هم به خاطر این که یک « ابلیس » تو را بوسیده ، جهنمی می شوی ! جهنم که آمدی ، من آن جا پیدایت می کنم و از لج خدا هر روز می بوسمت ! وای خدا ! چه صفایی پیدا می کند جهنم ... ! یک روز می بوسمت ! پنهان کردن هم ندارد . مثل خنده های تو نیست که مخفی شان می کنی ، یا مثل خواب دیشب من که نباید تعبیر شود ، مثل نجابت چشمهای تو است ، وقتی که توی سیاهی چشمهای من عریان می شوند . عریانی اش پوشاندنی نیست ، پنهان نمی شود ... .
یک روز می بوسمت ! یکی از همین روزهایی که می خندانمت ، یکی از همین خنده های تو را ناتمام می کنم : می بوسمت ! و بعد ، تو احتمالا سرخ می شوی ، و من هم که پیش تو همیشه سرخم ... .
یک روز می بوسمت ! یک روز که باران می بارد ، یک روز که چترمان دو نفره شده ، یک روز که همه جا حسابی خیس است ، یک روز که گونه هایت از سرما سرخ سرخ ، آرام تر از هر چه تصورش را کنی ، آهسته ، می بوسمت ... .
یک روز می بوسمت ! هر چه پیش آید خوش آید ! حوصله ی حساب و کتاب کردن هم ندارم ! دلم ترسیده ، که مبادا از فردا دیگر « عشق من » نباشی . آخر ، عشق سه حرفی کلاس اول من ، حالا آن قدر دوست داشتنی شده که برای خیلی ها سه حرف که سهل است ، هزار هزار حرف باشد . به قول شاعر : عشق کلاس اول ، تنها سه حرف است ، اما کلاس آخر ، عشق هزار حرف است ... .
یک روز می بوسمت ! فوقش خدا مرا می برد جهنم ! فوقش می شوم ابلیس ! آنوقت تو هم به خاطر این که یک « ابلیس » تو را بوسیده ، جهنمی می شوی ! جهنم که آمدی ، من آن جا پیدایت می کنم و از لج خدا هر روز می بوسمت ! وای خدا ! چه صفایی پیدا می کند جهنم ... !
یک روز می بوسمت ! می خندم و می بوسمت ! گریه می کنم و می بوسمت ! یک روز می آید که از آن روز به بعد ، من هر روز می بوسمت ! لبهایم را می گذارم روی گونه هایت ، و بعد هر چه بادا باد : می بوسمت ! تو احتمالا سرخ می شوی ، و من هم که پیش تو همیشه سرخم ... .
 

تا بعد….