عشق و مسوولیت مقدس آن

آدمهای عاشق 3 دسته اند: یا در نگاه اول عاشق میشن یا به مرور زمان عاشق کسی می شن و یا در نگاه اول جرقه ای توی دلشون روشن میشه و به مرور زمان این جرقه تبدیل به یک کوره آتش میشه و تمام وجودشون رو در بر می گیره. آدمهایی که جز دسته اول هستند هم  دو گروه می شوند. یا بعد از مدتی سودای عشق از سرشون می پره و زندگی رو در لای پای زنان دیگر و شرب خمر و دود می دونن(اگر که مذکر باشن)  و اگر از جنس مونث باشند زندگی شان می شود حسرت زندگی زنان دیگر و یا شاید هم روسپی نهان به دنبال شکار! میگم سودا چرا که عشق برای این آدمها مثل یک تجارته. هر روز چیز جدیدتر و بهتری می خوان. این عده هرگز به کسی پایبند نخواهند شد و بوی تعفنشون اکثریت جامعه رو می گیره. همین ها هستند که تمام مردان و یا زنان رو به یک نگاه می بینند. همین ها هستند که عشق رو مثل یه لجن زار تصور می کنن و خودشون رو توی این لجن زار در حال دست و پا زدن می بینند. همیشه غر می زنند و همیشه حسرت زندگی دیگران رو می خورن. اما این میون عده کمی هم هستن که نگاه اول عاشق میشن و دست بر قضا جفت خوبی پیدا می کنن و تا آخر عمرشون از زندگیشون لذت می برن. شاید یک در صد هزار نفر چنین شانسی داشته باشه بنابراین امیدوارم که شما از خوش شانساش باشید.

اما عده ای که در ابتدا جرقه ای توی دلشون میفته و بعد به مرور زمان رشد می کنه. نمی دونم تا حالا  این رو تجربه کردید که کسی رو می بینید و مهرش توی دلتون میفته و به مرور زمان عاشق رفتار و حرکاتش می شید. چیزی که توی دوستی ها هست. مثل من که عاشق بعضی از دوستام هستم(هرچند که جنس این عشق با موضوع ما فرق داره اما به عنوان یک مثال نوشتم.) همین اتفاق وقتی میفته که برای اولین بار کسی رو می بینید و یه جرقه ای میفته و شاید خودتون هم از این حسی که بهتون دست داده تعجب می کنید. به مرور زمان که شخص رو شناختید بهش بیشتر علاقه مند می شید و عاشقش می شید و گرفتار محبتش می شید و دلتون به دلش گره می خوره. حالا اینجاست که دست روزگار باهاتون بازی ها داره. اگر طرف هم دل بده و دلداده بشه که خوش به حالتون. چرا که هر روز بیشتر هم رو می شناسید و می تونید خیلی چیزا از هم یاد بگیرید و بفهمید که تا چقدر دنیای شما به همدیگه نزدیکه و بعد تصمیم بگیرید. تصمیم بگیرید که باهم بمونید و معنای فداکاری و ایثار و زندگی و طعم خوش گیلاس و طعم تلخ رنج رو باهم بچشید و یا اینکه روی این آتش شعله ور آب بریزید و خفه اش کنید حتی به قیمت اشک ریختن تمام مابقی عمر. اما اگر که طرف مقابلتون دلداده شما نباشه باید بگم که کارتون واقعا سخت خواهد بود.واقعا سخت.

تو زندگیم همیشه دنبال کسی بودم که با دنیای من بخونه. دنیای من هم بزرگه هم کوچک. انقدر بزرگ که هرکسی رو در وهله اول بپذیره و کمی کوچک چرا که از خوی خودپرستی و نخوت و کینه و عداوت و صفات کریه انسانی به دوره. از بچگی رویای چنین دختری رو در سر گذروندم. کسی که همراه باشه. کسی که دوست باشه. کسی که با تمام تفاوتهای زنانگیش، بتونه لبخندی پس از کار روزانه بر روی لبام بیاره. کسی که احساس مسوولیت رو در من تقویت کنه و یادآور باشه که من یک مرد هستم و باید استقامت کنم و از زندگیم در رنج و اندوه و شادی و خرسندی، راضی باشم و هیچ گاه دست از پشتیبانی برنداره چرا که دوستم داره همون طور که من نیز.

فضای جامعه ایران مثل افیونی می مونه که کثافت می زنه به تمام روح آدم. اما من هیچ گاه تن به این کثافت ندادم و کسانی رو هم که تا خرخره فرو رفتن رو نه نیش خند زدم و نه منع کردم چرا که این زندگی اونهاست ولی به هیچ کسی این اجازه رو ندادم و نخواهم داد که بخوان راجع به بانوی زندگی من تصمیم بگیره. روزانه هزاران غر می شنویم. پسری که تازه نامزد کرده و باز دنبال لنگ و پاچه دیگرانه. پسری که از دست زنها فراریه. پسری که تحت تاثیر دیگرانه و فکر می کنه ازدواج شتری که پای خونه همه می شینه و فراری ازش نیست. پسری که به خاطر ترس از استهزا و یا به زیر سوال رفتن شخصیتش تن به یک وصلت می ده و خیلی کیسهای دیگه.

من سالها جستجو کرده ام. زندگی من طوری رقم خورده است که همیشه آواره و در به در این سو و آن سو بوده ام و برای من مهم نیست که دیگران راجع به مفهموم زندگی چه فکر می کنند. که آیا من چرت می نویسم و یا خیالبافم. آیا من یک پسر رویایی هستم و یا هنوز سرد و گرم زندگی نچشیده ام. من به حرفهایم به اعتقاداتم و به دختری که سالهاست به جستجویش هستم ایمان دارم و راهم رو همچنان می روم تا به آرامش برسم؛ نه برای خود بلکه برای او نیز و برای دیگران چرا که من برای خدمت نیاز به انرژی و غذای روح دارم و این یکی از آن منبع های پر انرژی برای من است.


و این تیکه رو برای بانوی رویایم می نویسم: تو می تونی به من بگی که چرا دوستت دارم؟ می تونی هزاران بار در عشق من به خودت شک کنی. می تونی مسوولیت عشق رو نپذیری. می تونی قلب بشکنی. می تونی بری به دنبال شخصیت و "منیت" خودت. می تونی من رو پس بزنی. تو حق داری که من رو انتخاب نکنی اما بدون سالها به دنبال تو گشته ام. سالها خون دل خورده ام فقط برای تو و برای ما. من یک مرد هستم و حتی مردی مثل من که از کوچک ترین احساستش می نویسه، دارای غروریست وصف ناشدنی. سالها مسافر راه زندگی بوده ام و سرنوشت من این بوده است. حال جوانی شده ام که می خواهم زندگیم را با تو ادامه بدهم. اما بدون روزی که حس کنم جایی برای رشد در قلب تو ندارم خواهم رفت شاید برای همیشه. عشق و محبت در کتاب ها نیست در زندگی هم می توان یافت هرچند اندک مثل مروارید اما می توان یافت و من تو را از خدای خویش خواسته ام. عشق مسوولیت دارد. فداکاری دارد. از خودگذشتن دارد. صبوری دارد و من همه و همه را می پذیرم و هیچ گاه پشیمون نخواهم شد. این رو مطمئنم.

 شاید که من نیز در قفسم؛"چه بسیار قناری هایی که در قفس زندگی و در آرزوی بال گشودن، نگاه به آسمان آبی دارند و چه بسیارند لاش خورهایی که به دنبال یک جسم پوسیده، پرواز کنان در آسمان لاجوردی سر به زمین خاکی سپرده اند.
آری رسم زندگی این ست. شاید،هرگز نرسیدن.