چه کسی ست از تو زلالتر؟!

خاله سوسکه سلام!

حالت خوبه؟! چه خبر از شهر شلوغت؟! چه خبر از دل صافـت ؟! …. دل آقا موشه که بدجوری تـــنگه ! هی چپ می رم، راست می آم چشات رو می بینم … صداتو می شنوم. نه از ته بازارچه، از همین دوروبر، از پشت سرم !…اما تا می آم جوابتو بدم، می بینم نیستی! ….
…بلا روزگاریه عاشقیت !! ( از دیالوگ بهروز وثوقی در سوته دلان اثر شاعرانه مرحوم علی حاتمی )                                             *********************

یادش بخیر! آنروزها وقتی پدر بزرگ برایم داستان خاله سوسکه را می گفت، همــــــیشه از لذت سر مست می شدم. همیشه خدا نگران بودم که «آقا موشه » آیا ایندفعه هم به « خاله سوسکه » می رسد یا نه؟!…و همیشه می رسید …. افسانه ها همیشه انتهای شیرینی دارند.چون بچه ها تلخی را نمی فهمند. نمی فهمند چرا باید شاد نبود وقتی که می شود قهقهه زد. نمی فهمند چرا نباید رقصید وقتی زمین و آسمان ترانه می خواند …. اما وقتی که قد می کشند، می بینند آن که می گرید، دشمن لبخند که نیست، هیچ! تازه دلش می خواهد حسابی هم قهقهه بزند! اما یک چیزی شبیه بغض، یک جایی شبیه گلویش را گرفته! و آن وقت خنده هایش بریده بریده می شود، طفلک! بعد به همین راحتی قهقهه اش می شود هق هق!!…. ولی بچه ها اینها را نمی دانند، نمی خواهند بدانند. به خاطر همین، همه افسانه ها پایان شیرنی دارند …. کاش زندگی ما هم افسانه بود ! حتی اگر هیچوقت قد نمی کشیدیم!!

*********************

می دانی ؟! از کاغذ، از قلم، از خودم حالم به هم می خورد ! و این اصلا ربطی به عشق ندارد!!
حتی اگر تندیس عشق من و تو ، آدم برفی کوچکی باشد که در یک زمستان منجمد ساخته ایم، کاش هزار سال دیگر بهار نیاید، تا من به تماشای هزار هزار باره این تندیس بنشینم. هر چند که من می دانم که این عشق داغتر از آن است که آدم برفی بپرورد !!
من حالم از کاغذ، قلم و خودم به هم می خورد ! چون وقتی می توانم صاف توی چشمانت نگاه بکنم و فریاد بزنم: « من عاشق تو هستم! » ، باید از ترس این چشمهای کاوشگر، همانهایی که می گویی می پایندمان، سرم را بیاندازم پایین و خفقان بگیرم!  ای داد از این پا در هوایی لعنتی فرساینده!!

*********************

می دانی؟!

 روزی فکر می کردم که شعر «بانو»ی نرودا ، برای تو گفته شده است، از زبان من!

چه بسیارند از تو بلندتر، بلندتر!

چه بسیارند از تو زیباتر ، زیباتر!

چه بسیارند از تو زلال تر، زلال تر!

اما ، بانو تویی!!…

ولی حالا نظرم عوض شده است! آخر، من در سطر سطر این شعر حرف دارم!

چه کسی ست از تو بلند تر؟! «سلطان» را به یاد بیاور وقتی به «مریم» می گفت: « تو قدت از ما بلندتره !» (برگرفته از فیلم سلطان اثر مسعود کیمیایی )

چه کسی ست از تو زیباتر ؟! آن گاه که «شیرین» عشق در جان بنشیند، دیگر چه جای سخن گفتن از طعم «شکر»ست؟! (این عشق شیرین و خسرو، حکایت خیلی بامزه ایست!! ولی به هر حال در داستان آمده است که بزرگان حکومت برای اینکه خسرو از عشق شیرین دست بردارد دختری از بلاد اصفهان برایش انتخاب می کنند به نام شکر! که می گویند بسیار زیبا بوده است. ) اصلا مقایسه در این مقام، چیزی در مایه های «شکر» خوردن است!!!

چه کسی ست از تو زلالتر؟! که زلالیت تو، سرچشمه عشق من است و اگر عشق من زلال است، از پاکی سرچشمه گواهی می دهد و من، لااقل خودم به زلالیت عشقم، ایمان دارم!