امشب ابرهای همه عالم در دلم می گریند٬
زخمهای کهنه ام دوباره سر باز کرده اند.
جرعه ای درکشیدم از جام مست نگاهت و دیگر عقل وهوشی نماند تا بیاندیشم
که چه شده است یا چه خواهد شد ...
بعد از آن دور شدم از تو، دور تا نبینمت،
اما حالا هر جا می نگرم تو را می بینم ...
تورا می بیننم که محو می‌شوی با دستهایی رقصان در باد یعنی باید رفت !
می دانم .. خوب می دانم ..
تو با من نبودی ..
تو برای من نبودی ...
با من نیستی، برای من نیستی،
از هم دوریم، فاصله بین ما را فاصله‌ها بلافاصله پر کردند ...
حنجره ای به وسعت فراق می خواهم تا غم دوریت را فریاد کشم ...
آخر آمده بودم تا اشکهایت را از صفحه صورتت پاک کنم،
آمده بودم تا شریک غصه‌هایت
باشم و شادی‌هایم را با تو قسمت کنم،
اما تو گویا مرا نمی‌خواستی!
انگار از اول هم قرار نبود ...
ولی نه !! نگو که مقصری ..
تو تقصیری نداشتی ..
تو تقصیری نداری ..
تو باران بودی و باریدی،
آسمان بودی و بخشیدی،
خورشید بودی و تابیدی ...
این گناه منست شاید ...
که جوانه بودم و روئیدم،
کویر بودم و خندیدم،
آیینه بودم و درخشیدم ..
حالا برگرد ...
به خاطر من .. !!
اشکهای پاکت را از صفحه صورتت خواهم سترد ...
شبنم بوسه بر غنچه لبانت خواهم نشاند ...
لرزش شانه‌های نا آرامم را فرو خواهم نشاند تا سرت را با آرامش بر آن تکیه دهی ...
آتش خیس هق‌هق‌هایم را خاموش خواهم کرد ..
سکوت خواهم کرد،
ساکت خواهم ماند به احترام تنهائیت،
انتظار می‌کشم دردهای ناگفته‌ات را،
شاید بازگویی آنچه را هرگز با من نگفتی ...
با تو خواهم خندید ..
با تو خواهم گریست ..
برایت خواهم خواند ...
از شادی‌هایم برایت می‌سرایم،
گلهای پرپر نگاهت را در تلاقی نگاهم به شکوفه می‌نشانم !
برای شبهایت باران خواهم بود،
کشتزاری خواهم شد در برابر دیده‌گانت ...
ـ آخر بهار من گفتی کشتزارها را دوست دارم
چونان ابر بهاری بر آن کشتزار خواهم بارید ..
برابر تو در گوشه‌ای از همان خاک نمناک از زمین میرویم تا جوانه لبخند بر لبانت برویانم ...
مانند برگهای پاییزی ـ هر چند زرد و پژمرده ـ رقصان در باد خواهم شد،
آنگاه بر زمین می‌نشینم
تا پای بر من بگذاری ..
شاید صدای شکستنم برای قلب حزینت شادی به ارمغان آورد ...
گلی سرخ خواهم شد،
با هزار جلوه در برابرت می‌آیم،
شاید در قلب کوچکت جایی بگیرم ..
نسیم فروردین خواهم شد ..
بر همه گلزارهای عالم گذر می‌کنم ..
آنگاه بر تو وزیدن خواهم گرفت تا شاید در اعماق جانت نفوذ کنم ...
گوشی شنوا خواهم شد برای شنیدن غصه‌ها و دردهایت ..
چشمی بینا خواهم شد برای دیدن زیبائیهایت ..
دستی گیرا خواهم بود برای در دست گرفتن دستهایت ...
زیر پای خواهم گرفت علف هرزه نا خوشی‌هایت را و بر سر دست خواهم برد
سبزه گره نازده شادی‌هایت را ..
و در آخر ...
و در آخر به ساحل آرامترین دریاها خواهم رفت و در آنجا غروب خواهم کرد
فقط به این امید که شاید برای تماشای غروب به ساحل بیایی ... !!!
نازنین می‌دانم شاید بگوییی که خواب می‌بینم ..
شاید بگویی از سراب می‌نوشم ..
باشد ............
من در حسرت روی تو خواهم سوخت و آرزوی با تو بودن را به گور خواهم برد ..
اما تو را بخدا باورم کن،
باور کن این مهمان هر چند ناخوانده را ...
ببین واژه‌های سرگردانم تو را التماس می‌کنند،
آخر راهی به سوی تو نیافته‌اند .. !
وحالا تنهایم .. تنهای تنها !! با یک آسمان شب و سکوت ...
مستی آن جام یاقوت باز فزونی می‌گیرد ...
۱۴ فوریه (البته۳۰ دقیقه مونده )- ولینتاین همتون مبارک .واسه من مبارک نیست
خواهشاْ نظر بدید . من احتیاج دارم به نظرات شما قسمت نظر خواهی مال شماست .
دنیا را بـد ساخته اند
کسی را که دوست داری ، تو را دوســـت نمی دارد .
کسی که تو را دوست می دارد ، تو دوسنش نمی داری .
اما کسی که تو دوستــش داری و او هم تـو را دوست دارد ،
به رسم و آیین ، هرگز به هم نمی رسید .
چرا نیاز شما به دیگران بیشتر از نیاز شما به غذاست؟
استراتژی عمل. جزئیات این که چرا عشق برای جلوگیری از افسردگی ضروری است. ارتباط با جامعه، شما را به ارتباط متقابل با مردم نزدیک می کند. امید و اعتماد.
به همان اندازه که جسم و روح شما به اکسیژن نیاز دارد به عشق نیز نیازمند است. عشق معامله کردنی نیست. هرچه شما ارتباط بیشتری با دیگران داشته باشید، از نظر جسمی و عاطفی سالم تر خواهید بود. هرچه ارتباط شما با دیگران کمتر شود احتمال مخاطره و زیان برای شما بیشتر است.
این درست است که هرچه کمتر دوست بدارید تجربه و افسردگی بیشتری را در زندگی خواهید داشت. شاید عشق بهترین داروی ضدافسردگی باشد. به همین دلیل است که احساس بدون عشق بدون عمومی ترین شکل افسردگی است.
بسیاری از افراد افسرده، نه خودشان را دوست دارند و نه احساس عشق و دوست داشتن به دیگران را دارند، آنها بسیار روی خود تمرکز می کنند و همین امر باعث می شود کمتر مورد توجه دیگران قرار بگیرند و جذابیتی داشته باشند و از این که فرصت و مجالی بیابند که توانایی ها و مهارتهای عشق را بیاموزند محروم می مانند.
افسانه ای وجود دارد که عشق یک دفعه اتفاق می افتد. در نتیجه مرز افسرده اغلب بدون مقاومت و کورکورانه در انتظار کسی می ماند که او را دوست بدارد. اما عشق از این راه عملی نیست. برای عاشق شدن و نگه داشتن عشق می بایست بیرون آمد، فعال بود و مهارتهای ویژه بسیاری را آموخت.
بسیاری از ما نظر و عقیده خود را در رابطه با عشق از فرهنگهای عامه گرفته ایم و معتقدیم که عشق چیزی است که باعث ابراز احساسات می شود. در فرهنگ عامه عشق ایده آل عبارت است از تصورات غیرواقعی که بیشتر به شکل تصنعی و سرگرمی است و این یکی از دلایلی است که چرا بسیاری از ما افسرده هستیم. (عشق ما تصوراتی غیرواقعی و تصنعی و در خیال ماست).
ما گمان می کنیم که آشفتگی و شیفتگی یعنی عشق. یک نتیجه گیری این است که وقتی ما به طور حقیقی عاشق شدیم، غمگین و مأیوس می شویم. چرا که چیزهای بسیار زیادی وجود دارد که با فرهنگ ایده آل ما هم خوانی ندارد. بعضی از ما چیزی را مطالبه می کنیم و خود نیز کنترل می کنیم و گمان می کنیم عشق ایده آل ما بایستی این باشد که کس دیگری، آنچه را که در تصورات ماست باید انجام دهد. این امر نه تنها امکان پذیر نیست بلکه لازم است که راه رسیدن به عشق برای رفع افسردگی نیز باید تغییر یابد.
این اقدامات استراتژیک را دنبال کنید تا آنچه را که از زندگی می خواهید به دست آورید، هم عاشق و هم معشوق بودن:
شناختن (اعتراف به) تفاوت بین شیفتگی و عشق. شیفتگی یک وضعیت روحی است با شیدایی عمیق است. همه ی احساسها خوب و عالی است اما درواقع به ندرت دوام دارد و اولین مرحله از جنون است. جذابیتی است که به موجب آن همه ی هورمونها ترشح می شوند و همه چیز به نظر خوب و درست می رسد. این حالت تقریبأ به طور متوسط شش ماه دوام می یابد. این حالت می تواند به عشق تبدیل شود. بسیاری از عشقها در حقیقت از شیفتگی آغاز می شوند. اما بیشتر شیفتگیها هرگز به مرحله عشق نمی رسند. بدانید که عشق مهارتی است آموختنی، نه چیزی که از هورمونها یا احساسات مخصوص و یژه ای بیرون بیاید. شخصی عشق را « خواست اراده » می نامد. اگر شما تواناییهای دوست داشتنی را نیاموزید درواقع، بدین معناست که افسرده شدن خود را تضمین می کنید. شما افسرده خواهید شد نه تنها به خاطر این که به اندازه ی کافی با دیگران ارتباط برقرار نکردید بلکه به خاطر این که تجربه شکستهای بسیاری را داشته اید.
* مهارت برقراری ارتباط خوب و درست را بیاموزید. این مهارتها وسیله ای هستند که با آنها می توانید امید و اعتماد و ارتباط قوی خود را افزایش دهید. هرچه ارتباط شما بیشتر شود به همان اندازه افسردگی شما کمتر می شود چرا که شما احساس می کنید که شناخته شده اید و شناخته اید. همواره تفاوتهایی بین دو نفر وجود دارد. اشکالی ندارد که شما چقدر خوب هستید یا چقدر به کسی نزدیکید. اگر ارتباط شما درست پیش برود تفاوتهای ظاهری و سطحی، مشکلی را پیش نخواهد آورد. مسأله این است که باید تفاوتها را شناخت و با آنهایی که از شما فاصله نمی گیرند یا شما را طرد نمی کنند ارتباط برقرار کنید.
* شما می توانید این کار را به وسیله شناخت این که شخص دیگر (طرف مقابل) از کجا آمده؟ چه کسی است؟ و این که قادر باشید خودتان را معرفی کنید و نشان دهید انجام دهید. وقتی تفاوتها را شناختید باید قادر باشید با طرف مقابل مذاکره و مصالحه کنید و دلیل کلی را برای انجام این کارها بیابید.
* تمرکز بر روی طرف مقابل. بر روی آنچه که به دست آورید و این که چگونه با شما رفتار می شود، تمرکز کنید. آنچه را که طرف مقابل نیاز دارد بشناسید. (شناخت نیازهای طرف مقابل). آنچه را که واقعأ نیاز دارد تا با آن احساس خوبی داشته باشد. آموختن این مهارتها برای مردمی که در فرهنگ خودخواهانه امروزی هستند واقعأ دشوار است. البته خودتان را در این جریان گم نکنید. مطمئن شوید که به خودتان هم اهمیت می دهید و در فکر خودتان هم هستید.
* به دیگران هم کمک کنید. افسردگی چنان مردم را در خود فرو برده و متمرکز در خود نگه می دارد که آن ها نمی توانند کسی را خارج از خود ببینند و به اندازه ی کافی قادر باشند که یاد بگیرند که کس دیگری غیر از خودشان را هم دوست بدارند. هرچه به دیگران بیشتر توجه کنید و یاد بگیرید که واکنش نشان دهید ونیازهای دیگران را برآورده کنید به همان اندازه می توانید بیشتر دوست داشته باشید.
* توانایی تطبیق با واقعیت را در خود افزایش دهید. دوست داشتن یک نفر به طور حقیقی، به همان اندازه که خودتان را دوست دارید مهم است. این که دیگران واقعأ چه می گویند؟ آنها واقعأ چه نیازهایی دارند؟ افراد افسرده گمان می کنند که تنها حقیقت، حقیقت افسردگی آنهاست.
* نزاغ جدی با نداهای منفی درونی خودتان، حساسیت به پذیرفته نشدن و طرد شدن از طرف دیگران یکی از علائم اصلی افسردگی است. نتیجه کم بودن اعتماد به نفس این می شود که از بستگیها و ارتباطات تفسیر درستی نمی شود؛ همچنین به عنوان یک نقص دائمی تعبیر می شود. با به سرعت احساس طرد شدن به وسیله طرف مقابل شما باور می کنید که این رفتاری است که اساسأ لیاقت و شایستگی آن را داشته اید. اما طرد شدن درواقع از خود شما سرچشمه گرفته و احساس عدم لیاقت و نقص درواقع نشان از افسردگی دارد.
باید اعتراف کرد که که ندای درونی قوی است اما واقعی نیست. با این ندا حرف بزنید. «من واقعأ طرد شده نیستم، این مسأله که من لیاقت ندارم و نقصهایی دارم واقعأ دائمی نیست. من اشتباه کردم» یا «این مسأله راجع به من نبوده، چیزی بود که من فقط نمی دانم که چطور اتفاق افتاده و حالا می خواهم یاد بگیرم»، اگر شما می خواهید، موقعیتی را دوباره گسترش دهید، می توانید دوباره بپذیرید که راه مؤثری هست و شما می توانید عشقی را که نیازمند آن هستید بیابید و آن را نگه دارید.