معنای عزیزم

تقدیم به شبنمِ عزیزم

آنجا، پشت پنجره...

بگذار این بار در ابتدای این نامه، بار دیگر با قلم - این یگانه موجود مظلوم و تسلیم - نشانت بدهم که : « دوستت دارم »...

اعترافی که مرا چنـان سبـک می کـند که از بودنم جدا می شـوم و باز هـم - شاید برای هزارمـین بـار - گم می شوم در تو و پاکی لبخند مهربانت...

بی قرار شده ام معنا... بیشتر از پیش. این روزها خیلی بیشتر از گذشته. و مگر بی قراری نشان از دل عاشق نیست؟... می خواهم از تو بنویسم، که شاید - آن هم فقط شاید - کمی آرام شوم. حکایت این مهر هم برای ما شده ست داستانی! نمی نویسم بی قرارم. می نویسم، بی قرار تر می شوم! و از زیبایی های «مهر» مگر همین دلواپسی عاشقانه نیست؟ هر چه بر می گردم به عقب، می بینم از قبل تر شروع شد. می خواهم که برسم به مبداء، همسفر می خواهم، راه طولانی ست. و من خسته ام. من از گذر این روزهای بی تو خسته ام. راه طولانی ست، و این عشق، همچنان با من است... و وسیع تر می شود هر روز... بزرگ... بزرگتر... و من با غرور بر دوش می کشم عظمتش را...  عشقی چنان عظیم، که تمام آسمان برای درک بزرگی اش کوچک است... در این سوی عشق، من هستم و بی قراری و یک بغل عاشقانه های دلم - برای تو-. و در آن سو، تو هستی با یک عالم شیرینی... یک دنیا مهربانی... یک آسمان آرامش. چنان که ابرهای بی قراری دلم گم می شوند در آن... و از درخشش زیبای چشمانت، صاف می شود هوای مه گرفته ی غربت بی تو بودن...

دیشب، پشت پنجره، باران می بارید معنا... و من آنچنان مات لبخند تو بودم که نه دیدم، و نه شنیدم... انگار حل شده بودم در تو، در لبخند زلال تو، در چشم های پاک تو... و من، از تو با تو آنقدر گفتم که حتی خیسی اشک را روی گونه هایم حس نکردم... سرم را که به دیوار تکیه دادم، چشم هایم را که بستم، هر چه کردم که نگاه آسمانی ات را به تصویر بکشم، نشد... نقش لبخند نازنینت چنان توی آیینه ی چشمانم خانه کرده بود که هر چه پلک هایم را به هم فشردم پاک نشد که نشد...

چشمانم را که باز کردم، لبخند تو هنوز مقابلم بود - اما عمیق تر انگار! 

... و خیسی گونه هایم توی آیینه ی زلال چشم هات پیدا بود...

                                   و

                                          باران هنوز می بارید...

                                                                         آنجا، پشت پنجره...