تراژدیِ انسانیت

پرده‌یِ یک‌ُم؛ انسان شایسته‌یِ ترحم نیست

به کسی رحم کن که به دیگران رحم کند. انسان موجودی‌ست که به دیگران رحم نمی‌کند پس شایسته‌یِ رحم نیست. انسان از قتلِ دیگران به وجد می‌آید، از ریختنِ بمب بر سرِ دشمن لذتِ وصف ناپذیری می‌برد. انسان زود متنفر می‌شود و به کسی که از او متنفر است رحم نمی‌کند. انسان بود که نخستین بار تازیانه و بند را آفرید. پیش از آن‌که چرخ و اسطرلاب بیآفریند.

پرده‌یِ دوی‌ُم؛ اپوزیسیون همیشه پاک است

انسان آن‌گاه که در برابرِ حاکمیتی مقتدر می‌ایستَد و مقابله می‌کند، برایِ جبرانِ ضعفِ خود متوسل به امورِ توهمی می‌شود، عدالت را علم می‌کند. و می‌گویَد که آزاد است. و اما کدام آزادی؟ قهرمانان را می‌پرورد و به اخلاق و سنت و دین متوسل می‌شود، تنها به این دلیل که سلاحِ دیگری ندارد. برای انسان همه‌چیز در حکمِ سلاح است. انسانِ ضعیف، پاکی را سلاحِ بُرنده‌ای می‌یابد. انسانِ اپوزیسیون همیشه پاک است، زیرا حاکم نیست. اگر حاکم بود دیگر پاک نبود. بی‌چاره اپوزیسیون که محکوم است پاک باشد.

پرده‌یِ سه‌ی‌ُم؛ انسان نادان است

انسان روحِ تمدن را نمی‌شناسد، زیرا روحِ جامعه را نمی‌فهمد و عاجز است از ادراکِ دولت. و چون نمی‌فهمَد می‌گوید نیست یا بی‌معنی‌ست. او نمی‌فهمد اگر تلاش‌های‌َش بارها و بارها شکست خورده است این تحمیلِ غیر است. چنین موجودی عاجز است که روحِ تاریخ را بشناسد؛ آن روحِ خودکامه را. اگر چنین بود که او این‌ها را می‌دانست چنان مفلوک نمی‌بود.

پرده‌یِ چهارُم؛ انسان طالبِ قدرت است

انسان در جست‌ُجوی قدرت است و برایِ آن همه‌کار می‌کند. انسانِ نادان گه‌گاه حتا ناخودآگاه چنین جست‌ُجویِ شیفته‌وارِ بی‌رحمانه‌ای را انجام می‌دهد. نیکی را در دستِ چپ و غیب را در دستِ راستِ خود قرار می‌دهد و به ستیز با قدرت می‌پردازد؛ تنها هدف‌َش از ستیز با قدرت، قدرت است.

پرده‌یِ پنجُ‌م؛ جامعه‌یِ انسانیِ خوب وجود ندارد

اگر انسان می‌خاست خوب باشد تا به حال شده بود؛ هم‌چنین جامعه. اگر خوب بودن در فرد استثنا باشد، در جامعه ممتنعِ مطلق است. انسان زمانی می‌تواند خوب باشد که انسان نباشد. انسانِ خوب را تنها می‌توان در انسانِ قربانی شونده جُست. او هم حتا خوب نیست.

پرده‌یِ شش‌ُم؛ انسان قاتلِ قربانی‌شونده‌گان است

خدایانِ تبعید شده بر زمین آن‌گه که در می‌یابند باید به سمتِ قدرت حرکت کنند، با شتاب چنین می‌کنند. آن‌ها که شتابِ حرکت‌شان توانِ فکر از ایشان گرفته است به قدرتِ فاسد کننده می‌رسند، همان قدرتِ شیطانی. ایشان با شیطان در می‌آویزند و با منکوب ساختنِ انسانِ بی‌مایه در توهم غرق می‌شوند. اما برخی هستند که در نهایتِ قدرت آن عظمتِ وصف ناپذیر را بسی حقیر می‌یابند. ایشان با خدا درمی‌آویزند و در این ستیزِ نابرابر، آگاهانه خود را قربانی می‌کنند؛ این نهایتِ خوش‌بختی‌ست؛ این همان عشقِ به حقیقت است.

پرده‌یِ هفت‌ُم؛ هرلحظه آخرالزمان است

هر لحظه آخرالزمان است. در هر لحظه برقی می‌درخشد و آتشی از آسمان بر زمین فرود می‌آیَد. دنیا جهنمی‌ست که می‌سوزد تا مقدمه‌یِ بهشتی دیگر باشد. پس کمدیِ هستی با تراژدیِ زنده‌گی به سرانجامِ کار می‌رسد؛ آخرالزمان. همین اکنون قربانی شونده‌ای خود را با بغض فنا کرد و کسی ندانست. زمان می‌ایستَد و خورشید خاموش می‌شود. انسان‌های حقیر دردهای حقیر دارند، انسان‌های بزرگ دردهایِ بزرگ. از پایان هم گذشته‌ایم.

** اپوزیسیون : مخالف رژیم موجود