خاک عطر خدا

کاشکی دره ها کوی های شما بودند، و راه های سبز کوچه های شما، و شما یکدیگر را در تاکستان می جستید، و با دامن های آکنده از عطر خاک می آمدید اما این ها هنوز میسر نیست......
 
باید خواست ، باید تلاش کرد، باید راه رفتن را تمرین کرد ، برای میسر شدن و میسر کردن این شما هستید که باید طی کنید، این شما هستید که باید خوب فکر کنید و عمل کنید تا بیابید .

اینجا فاصله ها جهان را تنگتر می کنند و بر ساعت سیاهی شب می افزایند. اینجا دره ها مانند دهان اژدهای هفت سر! می مانند که نه می توان تجسم اش کرد و نه بر علیه اش شورش کرد. باید درک اش کرد و با خود هم پایش کرد. باید این اژدهای دهشناک را اهلی کرد و با خود برد! آنگاه است که تمام دره ها کوی ما      می شوند که می توان چشم بسته داخل آن رفت و از آن عبور کرد و پا روی گل های شقایق و حتی گل های وحشی! نگذاشت.

دل ما راه می خواهد ، راهی سبز تر از هر چه سبزی است و بلند تر از هر چه راه است، راهی که راه باشد، راهی که کوچه پس کوچه های دل خدا هم با تحسین به آن بنگرند، راهی برای به دست آوردن تمام چیزهای دست نیافتنی، راهی که ما شما را ببنیم ولی در اصل خود را ببنیم، راهی به بی نهایتی تصویر این کوچه باغ ها، کوچه باغ هایی که از یاد خدا هم سبزتر اند.

با قایقی از جنس صدا و پارو هایی از جنس آواز خواهیم رفت شاید در سر راه گوشی دیدیم که صدایش از گوش دادنش بهتر باشد و آن را نیز با خود ببریم تا به سرزمین کهربائی آسمان برسیم که نهایت آرزوهاست. شاید تاکستان خود را آنجا دیدیم و اسکان یافتیم و یکدیگر را از داخل همان قایق صدا زدیم و با همان پارو خواندیم و …
یافتنی ها را خواهیم یافت اما بدون هیچ کاشکی، اما و هنوزی دامن هایمان پر است از عطر خاک. باران که می آید بوی خاک نم دار مست مان می کند و ایمان می آوریم به عطر خدا. از خاک آمدن و به خاک رفتن و بوی خاک دادن هنرمان است. هنرمند تر از ما، شمایید که بوی عطرتان همیشه بیشتر است و مست کننده تر …

میسر است …

میسر می شود …

میسر خواهیم کرد …